ای که از سرچشمهٔ نوشت برفت آب نبات

مردهٔ مرجان جان افزای تست آب حیات

از چمن زیباتر از قدت کجا خیزد نهال

وز شکر شیرین تر از خطت کجا روید نبات

عنبر زلف تو بر کافور میبندد نقاب

سنبل خط تو بر یاقوت میرد برات

پرده بر رخ میکشی وز ما نمیداری حجاب

خستگان را میکشی وز کس نمیباشد حیات

حال مجنون شرح دادن با دلم دیوانگیست

همچون پیش طرهایت ذکر لیلی ترهات

تا برفتی همچو آب از چشم دریا بار من

پیش جیحون سرشکم میرود آب فرات

بنده ام تا زنده ام گر میکشی ور میکشی

زخم پیکان تو مرهم باشد و بندت نجات

از دهانت بوسه ئی جستم زکوة حسن را

گفت خاموش ای گدا برهیچ کی باشد زکوة

با خیالت دوش می گفتم که مردم از غمت

گفت خواجو گوئیا نشنیده ئی من عاش مات